𝗪𝗮𝘁 𝗻𝘂?
Intussen ben ik terug thuis en ligt het achter me. De reacties van mijn vorige post zijn helemaal verdwenen en ik voel me terug in mijn kracht, met open hart. Wat hielp me om te herstellen?
𝟭. 𝗗𝗲𝗹𝗲𝗻. Ik vertelde de situatie diezelfde dag nog aan een aantal mensen onderweg.
𝟮. 𝗕𝗿𝗲𝗮𝘁𝗵𝗲, 𝗺𝗼𝘃𝗲, 𝘀𝗼𝘂𝗻𝗱. Die eerste dagen heb ik veel gezucht en bewogen, om de spanning uit mijn systeem te laten vloeien.
𝟯. 𝗩𝗲𝗶𝗹𝗶𝗴𝗵𝗲𝗶𝗱.Warme knuffels, vertrouwd gezelschap. Ik zocht het gezelschap op van mensen die me deugd doen en graag zien.
𝟰. 𝗣𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝗲𝘃𝗲 𝗺𝗶𝗻𝗱𝘀𝗲𝘁. Ik ben gezegend met een positieve mind die het positieve kan zien, ook in lastige situaties. Ik voelde me dankbaar voor de manier waarop ik gereageerd had (yes Rots en Water!). Dankbaar dat ik in een land geboren ben waar ik vrij kan reizen. Dankbaar voor alle steun.
𝟱. 𝗔𝗮𝗻𝗴𝗶𝗳𝘁𝗲 𝗱𝗼𝗲𝗻. Het heeft me een paar dagen gekost om aangifte te doen. Eerlijk, ik wilde het gewoon zo snel mogelijk vergeten. Geen zin in victimblaming of minimalisering. Geen zin om mijn vakantietijd daaraan op te offeren. En toch voelde het als het juiste om te doen. Door aangifte te doen van grensoverschrijdend gedrag draag ik bij aan de zichtbaarheid van de problematiek wat kan leiden tot beleids- en gedragsveranderingen. Als José dit blijft doen, en er meerdere vaststellingen zijn, vergroot dat de kans op vervolging en verkleint het de kans op volgende feiten.
𝟲. 𝗦𝗼𝗰𝗶𝗮𝗹𝘀. Ten slotte besloot ik om hier open over deze ervaring te delen. Enerzijds om het taboe te doorbreken en anderen te laten voelen dat ze niet alleen zijn. Daarnaast hoop ik op deze manier het bewustzijn te verhogen rond de impact van grensoverschrijdend gedrag.
Stay Safe!
Ruth
PS: Op de foto pluk ik olijven – een mooi moment om te beseffen dat ik, ook in uitdagende situaties, de vruchten kan plukken van mijn aandacht en inzet voor persoonlijke groei.